Start 7 juni (d.d. 4 mei 2012)

Hallo allemaal,
Welkom op onze wandelblog. Op donderdag 7 juni vertrekken we richting Rome. Als alles loopt volgens plan dan zullen we zo’n vier maanden onderweg te zijn. We zullen hier wekelijks verslag doen van onze tocht.

Route (d.d. 14 mei 2012)

Het plan is dat we eerst via het Grebbeliniepad van Amersfoort naar Rhenen lopen (een historische route over een water-verdedigings-systeem dat ontwikkeld is in de 18e eeuw en nog een rol gespeeld heeft in de 2e WO). Daar steken we door naar het Lingepad dat ons tot de Duitse grens brengt. Dan lopen we via de Fernwanderweg E8 (loopt door tot Istanbul) naar het zuiden totdat we (o.a. via de Radweg Liebliches Taubertal) kunnen aansluiten op de Romantischer Strasse. Daar zullen we langs veel kastelen lopen. Deze weg was een grote handelsroute in de middeleeuwen. Daarna gaan we verder op de Via Claudia Augusta. Deze route was oorspronkelijk ontwikkeld voor het romeinse leger om een makkelijke doorgang over de Alpen te hebben. Die route brengt ons tot Trento, vanwaar we verder gaan via een stuk van Reitsma’ Fietsroute (met hier en daar aanpassingen, met name langs de Adige). Ondertussen hopen we in Verona Zr Maria Luisa te ontmoeten. Zij is een goede vriendin die ik erg waardeer voor het werk dat ze verschillende jaren met volledige toewijding heeft gedaan in werkelijk moeilijke omstandigheden in Zuid Sudan. De weg brengt ons vervolgens in Bologna waar we op de Via degli Dei (Weg van de Goden) een prachtige tocht door de bergen gaan maken om tenslotte de tocht af te ronden met het mooiste stuk, in de voetsporen van Franciscus, van Firenze via Assisi naar Rome, waar we hopen te eindigen in de Kerk van de Friezen (van de Heilige Michaël en Magnus). Deze kerk is oorspronkelijk gebouwd in de 9e eeuw als opvang/thuis voor de pelgrims uit vooral Friesland. Sinds 2004 heeft de kerk weer, na 550 jaar, een Nederlandse kapelaan. We zullen daar ergens in de eerste twee weken van oktober te zijn. Dat is, als het allemaal loopt zoals gepland…..

Map (d.d. 16 mei 2012)

Ons beginpunt bij de blauwe stip.

Spreuk (d.d. 24 mei 2012)

Wie te voet gaat, geeft zijn ziel de gelegenheid zich aan te melden, en krijgt de kans zijn bestaan te vernemen…

En wij dachten dat we gewoon een stukje gingen wandelen….
(met dank aan Arrie)

Stempel en zegen (4 juni 2012)

Afgelopen vrijdag zijn we naar de Heilige Geest Kerk geweest om Pastoor Tuan te vragen om de eerste stempel in ons pelgrims-paspoort te zetten. Hij vroeg ons naar onze plannen en gaf ons enkele verhalen en de zegen mee ter inspiratie. Het is overigens een prachtige stempel. Je ziet een hart in een vorm die ook Maria en het kind verbeeldt. Daarnaast nog drie sterren voor de heilige drie-eenheid en zeven sterren voor de sacramenten. We zullen onderweg proberen allerlei stempels te verzamelen als herinnering.

Pleisteren (13 juni 2012)

Eerst dank aan iedereen die ons goede wensen heeft gestuurd per mail, telefoon, persoonlijk of via een reactie op de blog. Het doet goed zoveel warmte te ontvangen. En dat terwijl we nog niets gepresteerd hadden…

Dat het een beetje raar is dat je samen al zingend door het bos loopt, valt pas op als er plotseling iemand langs fietst die glimlachend voorbij gaat. Veel vrolijkheid dus. Dat begon al toen we vertrokken uit Amersfoort en werden uitgezwaaid en gezegend door de buren plus Carla, Jaap en Claire. Op dag 3 werden we in Herveld-Zuid opgehaald door Arrie en Lex en hebben we Nederland-Denemarken bij hen thuis in Renkum bekeken, waar we heerlijk gepleisterd hebben. Op dag 4 kwamen we aan in Groesbeek bij Albert’s moeder. Later werden we opgehaald door nicht Karin. Bij haar thuis hebben we heerlijk gegeten (dank ook aan Frank) en nog wat korfbal gespeeld met Ida. Tenslotte hebben we bij Oom Henk en Tante Toos geslapen. Na een heerlijk ontbijt was het op dag 5 tijd om Nederland achter ons te laten.

Hoe voelt een mens zich als het precies gaat regenen als je ergens binnen thee drinkt, als het nacht is, als je in de bus zit….. Het is een heerlijk gevoel dat die regen overal valt, maar net niet waar wij lopen. Op dag 5 ging het regenen terwijl we wilden vertrekken. Maar nog voor we goed en wel de deur uit waren was het eigenlijk al weer droog… Onderweg komen we de gevolgen van de regen natuurlijk wel tegen in de vorm van plassen en modder…

Vanochtend hebben we in Xanten (oude romeinse stad) een stempel gehaald en daarna wat inkopen gedaan. We zijn nu in Alpen, een duitse gemeente, ongeveer 16 km onder Xanten.
Tussen het lopen door pleisteren we. Afgelopen zondag spraken we met Arrie en Lex over pleisteren: een reis onderbreken om te rusten en te eten. En zo trekken we van pleisterplaats naar pleisterplaats. Tot nu toe bijna 175 km soepeltjes gelopen in een prachtige omgeving, dat is iets meer dan we hadden gepland voor de eerste dagen. Dat komt deels omdat we op de E8 in eerste instantie enkele kilometers de verkeerde kant opliepen?!?

Hieronder is in grote lijnen te zien hoe we tot nu toe gelopen hebben. En daarna enkele foto’s om een indruk van onze tocht te krijgen.






Dagprogramma / daily program (20 juni 2012)

Hallo allemaal,
Groetjes vanuit een jeugdherberg in Aken. Eerst weer dank aan iedereen voor de reacties en het meeleven met onze tocht. Morgen hebben we een rustig programma gepland (slechts 10 km) omdat we eerst nog wat boodschappen gaan doen en wat willen rondkijken in Aken.
Nu twee weken onderweg en inmiddels ruim 360 km gelopen. Onze GPS houdt bij hoelang we elke dag onderweg zijn tussen vertrek en aankomst en hoeveel we hebben gelopen. Die gegevens zetten we elke dag in de Ipad (gewoon overtypen). De GPS houdt ook bij waar we hebben gelopen en dat slaan we elke dag op in een track, zodat we die later allemaal achterelkaar kunnen zetten. Onze voeten zien er goed uit. Met grote dank aan Wiepke, onze pedicure, die ons het afgelopen jaar veel geleerd heeft over voorkoming en behandeling van voetproblemen bij het lopen. Zij heeft ons ook allerlei materiaal meegegeven waarvan we dankbaar gebruik maken. Tot nu toe hebben we alleen kleine dingetjes, zoals een schaafwondje op de hak en een klein blaartje aan een teen, maar gelukkig nog geen probleem dat ons tijdens het lopen hindert. Ook knieen en andere gewrichten houden zich goed. De route die we nu volgen (E8) is een prachtige route op meestal onverharde wegen door bossen en landbouwgebieden en was tot vandaag redelijk vlak. We zitten nu op de hoogte van Vaals en de glooiingen in het landschap worden sterker. Het is heerlijk om te genieten van koeien die ons nieuwsgierig volgen, de vlinders in de velden, de vogels te horen fluiten en een ree in het bos de weg te zien oversteken. Ook waren we er bij toen een geitje werd geboren op een van de boerderijen waar we overnachtten. Het simpele ritme van onze wandeldagen bevalt uitstekend, alle hectiek van het werk en het leven in Nederland lijkt inmiddels ver weg. Leuk zijn de reacties ook van mensen die we ontmoeten, zoals gisteren een meneer die van de fiets stapte en wel eens wilde weten waar we naar toe wandelden en wat onze uiteindelijke bestemming was. Hij was vol bewondering over onze plannen, wenste ons alle goeds en stapte weer op zijn fiets en ging het meteen aan zijn vrouw vertellen. Of zoals de twee dames van de Konditorei die eerst helemaal perplex waren en ons ten slotte enthousiast uitzwaaiden. En die mevrouw waar we bij overnacht hadden, ’s ochtends tegen haar man riep dat hij toch vooral even moest komen kijken: Gert, Gert, komm mal gucklen. We zijn vooral een bezienswaardigheid als we in onze rode poncho’s gehuld stevig voortstappen. Het lijkt wel december, zei een voorbij fietsende man, blijkbaar denkend aan twee verdwaalde kerstmannen…

Hoe zien onze dagen eruit?
De dagen beginnen al vroeg om 6 uur ‘ s ochtends met douchen, rugzak inpakken en aantekeningen maken. Meestal ontbijten we tegen half acht en zijn we drie kwartier later klaar voor onze tocht. Het ontbijt is altijd goed verzorgd met broodjes, ei, beleg, sap, yoghurt en fruit en vaak kunnen we gratis extra brood meenemen voor de lunch en krijgen we een plastic zakje om het brood in mee te nemen. De eerste korte pauze is meestal na een uur en daarna afhankelijk van wat we tegenkomen. De beste ochtenden zijn de dagen waar we een plek tegenkomen met koffie en als het ontbijt al weer even terug is zijn de Duitse Kuchen ook niet te versmaden. Lunchen doen we meestal in het bos rond half een en het is onvoorstelbaar hoeveel prachtige banken en picknicktafels we tegenkomen op de route. Een keer hebben we in een Konditorei geluncht vanwege de regen, dat was ook lekker. Tot nu toe hebben we trouwens nog steeds weinig in de regen gelopen. Alleen afgelopen zaterdag hebben we van tien uur tot half drie met een poncho aan gelopen. Zondagochtend regende het nog wat toen we vertrokken, maar na twintig minuten was dat alweer verdwenen. Na de lunchpauze rusten we meestal ieder uur even kort tot we bij de plaats van bestemming zijn en dat is vaak zo rond vier uur, soms wat vroeger en soms wat later. De rest van de middag is voor douchen, wassen, omgeving verkennen, wat drinken, dagboekje bijhouden, route van de volgende dag bekijken, een volgende overnachting regelen en ergens wat eten. Tot nu toe zijn de Italiaanse restaurants favoriet en pasta smaakt altijd goed na een flinke wandeling. De meeste avonden gaan we tussen negen en tien slapen en vallen dan als een blok in slaap. Tot slot nog wat foto’s onder de engelse tekst en hartelijke groeten.





Route 14-20 juni (25 juni 2012)

Eiffel (27 juni 2012)

Hallo allemaal,
Vandaag hebben we een korte etappe van 16 km gelopen naar Rolandseck en logeren in Bad Godesberg een voorplaatsje van Bonn. We proberen het ritme van de etappes van het route-boekje aan te houden omdat dan de overnachtingen makkelijker te regelen zijn. Vandaag zijn we overigens aan het tweede deel van de E8 begonnen. We zullen de komende week in de buurt van de Rijn blijven. We hebben nu in drie weken in totaal bijna 550 km gelopen, om precies te zijn 25,9 per dag. Maar daar zitten ook de kilometers bij die we van en naar de overnachtingsplek lopen plus de kilometers van het omlopen (samen gemiddeld 3,3 km per dag).
Het weer blijft voor ons uitstekend; niet te warm en nauwelijks regen. De voeten doen het nog goed, alleen Ineke had de laatste dagen last van haar hakken. Vanochtend zag ze dat haar binnenzolen waren vervormd door de warmte en het vocht. Ze heeft nu weer haar oude binnenzolen in gebruik en daar gaat het lopen goed mee.
De afgelopen week was pittig. We liepen enkele dagen door de Eifel. Het mooie van de route is dat het bijna uitsluitend door bossen, landbouwgebieden en over onverharde wegen gaat. Op de route liggen lieflijke plaatsjes zoals Simonskall en Bad Munstereifel. Ook de uitzichtspunten zijn weids en prachtig. Het wandelgebied is wel grillig van vorm. Steeds weer omhoog klimmen en dan weer hele stukken omlaag. De hoogte zelf valt nog wel mee (ruim 500 meter), maar het steeds weer klimmen en dalen is pittig. We houden het maar op een goede oefening voor wat nog komen gaat. Af en toe waren de stukken erg steil en dat zijn niet Ineke’s favoriete stukken, maar na wat aanvankelijke aarzelingen had ze later de slag te pakken en liep ze al zingend de berg af. Ze kent trouwens een schier oneindige hoeveelheid liedjes, waarop Albert zijn best doet om mee te zingen, maar meestal niet verder komt dan meeneuriën.
Afgelopen zondag kwamen we vermoeid ( na 33 km) aan bij een jeugdherberg in Bad Münstereifel. Het laatste stuk liep stijl omhoog en het regende. We belden aan en niemand deed open. We wisten niet zo gauw wat anders te bedenken dus bleven we maar een tijdje flink doorbellen. We hadden een telefoonnummer maar dat bleek verbonden met een antwoordapparaat. Wat te doen? Terug de berg af en dan maar wat in het stadje zoeken? We besloten eerst maar eens even op adem te komen. Na een kwartiertje zag Ineke plotseling toch iemand in het gebouw. Toen die even later open deed bleek het een Nederlandse gast die verteld was dat hij de enige gast zou zijn. Na enig zoeken vonden we binnen een telefoonnummer van de manager. Die was gelukkig bereikbaar en kwam een half uur later om alles te regelen. Het bleek dat onze boeking op een verkeerde datum was ingegeven… Adri, die liep van Assisi terug naar Nederland, was zo vriendelijk het kleine beetje eten dat hij had met ons te delen ( een broodje, wat beleg en rauwkost). Later kregen we trouwens van de manager een kaartje met het nummer van een pizza-bakker, zodat we drie pizza’s konden laten afleveren. Wat heerlijk toch dat je zelfs midden in de bossen op een heuvel een pizza kan bestellen die binnen het kwartier wordt afgeleverd! Zo kwam alles toch nog goed. Zie ook de foto’s hieronder.





Levens)loop CAO (4 juli 2012)

Ondertussen in totaal na 4 weken bijna 750 km gelopen door prachtige, afwisselende landschappen. De afgelopen week liepen we door het rijnlandschap en zijn we begonnen aan de Hunsrück. In dat laatste gebied lopen we door eindeloze wijngaarden en genieten we ’s avonds van deze heerlijke wijnen. In de afgelopen wekken hebben we gezien hoe het graan steeds rijper wordt, de mais groeit en de kersen aan de bomen schreeuwen “pluk mij”. Het landschap langs de rijn is een en al romantiek. De stadjes tegen de heuvels zijn een werkelijk prachtig gezicht. Nooit geweten dat Duitsland zo mooi is.

Ineke zei laatst, terwijl Albert nog verder wilde, dat ze volgens haar (levens)loop-CAO recht had op minstens dertig minuten rust. Van die CAO komt überhaupt niet veel terecht met loop-weken van boven de 50 uur. Afgelopen zondag kwamen we tien voor zeven ’s avonds een Gasthaus binnengestrompeld na een lange dag met ook nog een afsluitende klim van 200 naar 500 meter. Er waren zo af en toe route-tekens geschilderd op een boom, maar de weg omhoog was een drassige modderpoel, nauwelijks te herkennen als weg, want volledig overgroeid.ol

Eergisteren liepen we voor de zoveelste keer een heel stuk verkeerd. Als dat komt omdat er route-aanwijzingen zijn verdwenen is dat nog tot daar aan toe, maar als dat komt omdat we zelf de tekens verkeerd hebben gelezen dan is dat ergerlijk.

Gisteren liepen we Stromberg binnen en vroegen we de weg aan een mevrouw die net stopte met grasmaaien. Ze gaf ons de aanwijzingen en we maakten een praatje over onze tocht en haar geplande tocht naar Israel. Daarna gingen we vrolijk verder op de door haar gegeven route. Net voordat we bij ons Gasthaus waren stopte er een auto voor ons. Dat was die mevrouw van daarvoor die vroeg of we ons al hadden aangemeld bij het Gasthaus omdat ze ons anders zelf onderdak wilde aanbieden. Je wil dan eigenlijk zo’n aanbod niet afslaan, maar we hadden wel degelijk gereserveerd. Toen kwam er nog een auto aan en moesten we helaas snel afscheid nemen.

De weg
Ondertussen uiteraard al vele gesprekken en gesprekjes gevoerd, ieder met zichzelf, samen met elkaar en met anderen. De wereld is ‘klein’ als je wandelt. Je komt aan, je verzorgt je, je gaat rondkijken, je eet en drinkt, je gaat slapen, je ontbijt, je pakt in en gaat wandelen. Geen aandacht voor het wereldnieuws, geen afspraken met andere mensen, geen werk en familiezaken. Doordat het allemaal zo ‘klein’ is wordt er vanalles uitvergroot. Allerlei patronen van onszelf en van ons samen worden zichtbaar, of je het nu wilt of niet. Hoe gaan we om met het regelen van onderdak? Kijken we wel als we het zat zijn aan het eind van de dag zoals Adri die we tegenkwamen in een jeugdherberg en die ook nog zijn enige broodje in drie stukken brak om met ons te delen? Of willen we daar niet op vertrouwen en regelen we de overnachtingen een dag (of twee) vooruit? M.a.w. hoe gaan we om met onze eigen en elkaars onzekerheden?
Uit verhalen van anderen en inmiddels ook uit eigen ervaring leren we dat zo’n lange wandeling voor iedereen zo zijn en haar eigen betekenis heeft. Door de keuzes die je maakt over het regelen van de overnachtingen, de te lopen afstand, wat je aan spulen meeneemt, over de tijd die je wel of niet neemt voor andere mensen, een kersenboomgaard, een kerkje of een vlinder. Iedereen creëert door dat soort keuzes zijn en haar eigen tocht. Die keuzes zijn ongetwijfeld een reflectie van hoe je in elkaar zit. Je maakt door die keuzes gedurende de tocht je eigen wereld. Als je bijvoorbeeld bezorgd bent of je wel op tijd aankomt, de weg niet kwijt raakt, wel genoeg water meehebt, etc, dan kun je de hele tocht bezorgd zijn.
De wandeling is alleen maar een uitvergroting, want dat je je eigen wereld maakt door al die keuzes geldt natuurlijk ook in het gewone leven. Het is bijzonder om eens rustig de tijd te nemen voor al die keuzes en de achterliggende patronen. Dan kom je onzekerheden en spanning tegen, maar ook creativiteit, vrolijkheid, kkracht en vertrouwen.
———————————-
Plan voor de komende week/plan for next week
———————————–
Vr 6 juli Dannenfels
Za 7 juli Pfeddersheim
Zo 8 juli Auerbach
Ma 9 juli Oberostern
Di 10 juli Vielbrunn
We 11 juli Miltenberg
Th 12 juli Wertheim
———————————




Weer thuis!  (11 juli 2012)

Hallo allemaal!
Dank weer voor alle reactie en mails, erg fijn om dat meeleven te ervaren. Niet iedereen weet dat we ook gewoon onze privé mails lezen van tijd tot tijd (ihuitema@xs4all.nl; abeekes@xs4all.nl), dus als je liever persoonlijk reageert dan via de blog dan kan dat ook via onze mail.
De tocht is intensief en de overweldigende natuur en hartelijke ontmoetingen zijn het harde “werken” meer dan waard. Wat het tot hard werken maakt zijn de hoogte-verschillen, de vele kilometers en de zachte modder-paden waar je doorheen moet ploeteren. We zijn beiden inmiddels meerdere kilo’s kwijt. Er valt niet tegenop te eten…. Heerlijk om alles te kunnen eten en hoe meer calorieën hoe beter voor ons. Een warme douche ’s ochtends is heerlijk, en ook wel nodig, om weer wat op gang te komen. Inmiddels zijn we in Bürgstadt beland na een week van 191 km (totaal gelopen nu 935 km in 5 weken).

Vanaf afgelopen zaterdag hebben we het aantal kilometers per dag wat teruggebracht om wat meer tijd te hebben om wat rond te kijken onderweg en ’s middags na aankomst. Vanwege de bepakking en het continue geklim en gedaal lopen we toch wat langzamer dan we van te voren hadden bedacht (en dus maken we langere dagen). Het bevalt prima om het wat rustiger aan te doen. Zondag hebben we Worms bekeken, een prachtige oude stad met een een zeer rijke geschiedenis. Op advies van ons routeboekje hebben we zondag maar een halve dag gelopen (“Meine Empfehlung: sparen Sie sich diese Etappe. Der Weg durch Worms is nicht sehr schön und auch auf der anderen Seite des Rheins geht es meistens nur über schnurgerade Asphaltwege”) en hebben we ’s middags het stuk van Worms naar Auerbach voor de verandering eens met de trein gedaan.

Wat grappig is, is dat we het steeds hebben over thuis en thuis komen, als we doelen op onze volgende rust- en pleisterplaats. Overal voelen we ons thuis door de hartelijke ontvangst, de bemoedigende woorden, de broodjes voor de lunch die we meestal gratis meekrijgen. De verbinding met mensen maakt dat je je overal thuis kunt voelen en thuis kunt zijn. De bedden en mensen zijn overal weer anders en we zijn zelf de constante factor naast de vertrouwde inhoud van onze rugzakken.

Van het eerste stuk van de route hadden we geen geschikte gpx-tracks gevonden voor de GPS, maar vanaf de Donnerberg hebben we dat nu wel. Dat geeft aanvullende ondersteuning bij de route en hierdoor vermindert het omlopen door het missen of verkeerd duiden van aanwijzingen. Een addertje onder het gras was dat de nieuwe GPS route niet hetzelfde bleek als de route in ons boekje waardoor we in een verkeerd dorp belandde en uiteindelijk toch nog moesten omlopen. Vooraf riepen we enthousiast dat omlopen niet bestaat, omdat dat gewoon allemaal onderdeel is van de tocht. Maar die ruimdenkende houding is toch lastig vast te houden als je flink vermoeid later in de middag nog een stuk verder moet. Toegevoegd nog enkele foto’s van de omgeving en terwijl we het graan aan het begin van onze tocht nog klein en groen zagen, waren de velden de afgelopen week goudgeel en is de eerste oogst alweer binnen.

Plan voor de komende week:
Do 12/07 Wertheim
Vr 13/07 Tauberbishofsheim
Za 14/07 Tauberbishofsheim (rustdag/resting day)

In Tauberbishofsheim vinden we op het postkantoor hopelijk twee boekjes met de vervolg-route: “de romantische strasse”, die ons tot aan de Oostenrijkse grens zullen brengen. Verder gaan we wat spullen terugsturen die we niet meer nodig denken te hebben en misschien nog naar de kapper.




Druk, druk, druk. (18 juli 2012)

Groetjes aan iedereen vanuit Schillingsfürst!
In Bürgstadt sliepen we in een huis van een man die allerlei kamers verhuurde. Het eerste dat opviel was de prachtig onderhouden tuin, niet eens zo groot, met allerlei perkjes waar rozen in de bloei stonden. Aan de deur hing een bordje dat hij bezig was in de tuin achter het huis. Daar vonden we hem bezig met het opruimen van een tak van een appelboom, die eerder die dag naar beneden was gekomen. Hij had iets bijzonders over zich, zonder dat meteen duidelijk was wat er zo bijzonder was. De man liep met ons mee en liet ons onze kamer zien. De badkamer was er tegenover. Hij legde uit hoe het dakraam functioneerde, vroeg hoe laat we wilden ontbijten en vertelde ons waar we later goed en goedkoop konden eten in de buurt en liet ons daarna rustig bijkomen. Duidelijk iemand die weet wat zijn gasten nodig hebben. De kamer was eenvoudig, sfeervol ingericht. Toen we het stadje wilden ingaan voor het avondmaal was hij voor in de tuin aan het werk. Zo’n prachtige tuin bijhouden is veel werk, maar hij deed het met zichtbaar genoegen. Hij had een rustige stem.
De volgende ochtend verwelkomde hij ons bij het ontbijt en aan de hoeveelheid ontbijtbordjes konden we zien dat er aardig wat gasten in huis waren. Maar hij was er niet druk mee, hij regelde het gewoon.Hij vertelde dat het licht regende en dat hij een regenboog had gezien, zoals hij hem nog nooit eerder had gezien. In de ontbijtkamer hingen allerlei foto’s van zijn gezin die liefde uitstraalden. Uit de foto’s werd ook duidelijk dat zijn vrouw was overleden. Hij was zijn hele leven houtbewerker (schreiner) geweest, maar had ook allerlei andere klussen gedaan. Later realiseerden we ons wat hem zo bijzonder maakte. Hij deed alles met aandacht. Hij deed veel, maar was er niet druk, druk, druk mee, hij deed het gewoon met liefdevolle aandacht.

Zaterdag hadden we een rustdag in het prachtige Tauberbishofsheim en dus twee overnachtingen geboekt in hetzelfde hotel. Vrijdagavond hebben we ons heerlijk laten verwennen in het plaatselijke restaurant bij de Oude Toren met een verrassingsmenu van de plaatselijke gerechten met bijpassende wijn van de streek en geheel passend bij de sfeer van de start van de “romantische strasse” een diner met kaarslicht. De ober had er zichtbaar zin in om twee zulke dankbare gasten te bedienen met al het plaatselijk heerlijks.
Voor zaterdag hadden we een heel lijstje van dingen die we moesten doen, ieder een eigen lijstje en het grappige was dat we allebei alweer om 10u thuis waren en het hele lijstje hadden afgewerkt, compleet met een bezoek aan de plaatselijke kapper, Albert bij Friseur Strubbelkopf (!) en Ineke bij Katrin & Friends. De rest van de dag hadden we dus vrij en hebben we gebruikt om het plaatselijke landschaftsmuseum te bezoeken, uitgebreid te lunchen, voor een Thaise massage etc. Na de Thaise massage, waarbij we flink werden aangepakt, ingedrukt en uitgerekt, voelden onze vermoeide spieren weer als nieuw. Een welbestede rustdag dus en zondag begonnen we weer helemaal verfrist, echter wel in de stromende regen. Onderweg keek een mevrouw ons wat meewarig aan. Toen Ineke vol overtuiging riep “Die Sonne komt wieder!”, schoot ze in de lach.

Nu dus alweer een paar etappes gelopen van de Romantische Strasse. De route is overal goed aangegeven, de wandelpaden zijn prettig en de landschappen lieflijk en glooiend. Vergeleken met wat we hiervoor hebben gelopen is het minder klimmen en dalen, minder grillig en dus minder vermoeiend. Genoeg tijd dus om onderweg van alles te genieten en de romantiek op te snuiven. Wat het romantisch maakt zijn de lieflijke landschappen en dorpjes, de prachtig gekleurde huizen en zelfs de bossen hier zijn romantisch vanwege de heerlijke bloemige geuren die er hangen. Overnachtingen in dit deel van Duitsland zijn gemakkelijk te vinden en er is keuze genoeg uit allerlei typen onderkomens. “Privat zimmers” zijn het leukst omdat het contact dan meer persoonlijk is.

Inmiddels bijna 1100 km gelopen en we gaan gestaag richting Oostenrijk/Italië.
Plan voor de komende week:
Do 19/07 Dinkelsbühl
Vr 20/07 Raustetten
Za 21/07 Nördlingen
Zo 22/07Mönchdeggingen
Ma 23/07 Donauwörth
Di 24/07 Kloster Holzen
Wo 25/07 Augsburg




Vlinders. (25 juli 2012)

Allereerst willen we iedereen weer hartelijk danken voor de reacties. Het doet goed om te weten dat zoveel mensen de blog lezen en waarderen en er ook herkenning in vinden.

Inmiddels zijn we aangekomen in Augsburg (na zo’n 1300 km) en de “Romantische Strasse” is alweer bijna afgelopen. Het blijft een prachtige afwisselende route door berggebieden, bossen en een aaneenrijging van prachtige steden met eigen kultuur en tradities. Het is interessant om meer kennis te maken met de cultuur in Beieren en het belang van tradities. Het begint al met de begroeting “Grüss Gott”, een mooie begroeting waarmee het goede wordt bevestigd en een dankbaarheid voor dat wat is. De cultuur wordt ook zichtbaar in de kinderfeesten die worden georganiseerd aan het einde van het schooljaar (Kinderzeche) waarbij de kinderen die van de lagere school komen een voorstelling (volksdans of muziekfanfare) geven voor het hele dorp, compleet met klederdracht, traktaties na afloop en trotse ouders en opa’s en oma’s. In Dinkelsbühl was dit feest in volle gang en was een stuk van de binnenstad afgesloten.

Opvallend ook is dat als we maar even aarzelend op onze routebeschrijving staan te staren mensen meteen vragen of ze kunnen helpen. Grappig zijn ook de reacties dat mensen wel een kortere weg weten naar de plaats waar we heen willen en eigenlijk niet snappen dat wij vooral geinteresseerd zijn in een mooie route en niet zozeer de kortste weg.

We hebben ondertussen allerlei prachtige kapelletjes en kerken gezien. In een Herrgottskirche (bij Creglingen) hebben we een prachtig houten Maria-altaar gezien, van enorme omvang en met prachtige bewerkingen. Het is gemaakt door Tilmann Riemenschneider, een man met een enerverende levensloop (vroeg weduwnaar, kunstenaar, burgemeester van Worms, verkeerde kant gekozen in de Boerenoorlog, van bezittingen beroofd, eenzaam achtergebleven. Zijn graf werd na 150 jaar weer ontdekt en toen is hij weer in ere hersteld). Later vonden we in de St.Georg-kerk in Nördlingen ook een schitterend houten altaar van hem.

We hadden eigenlijk verwacht dat dit deel van de route wel meer toeristen zou trekken, maar dat is absoluut niet het geval. Alleen in Rothenburg en Nördlingen was het wat druk. Zeker in de bossen, de landbouw- en weidegebieden komen we amper mensen tegen. De laatste dagen zijn we verschillende fietsers tegen gekomen en verder hebben we alleen gezelschap van vogels, eekhoorns, herten en konijnen. Ook prachtige vlinders en als je langzaam genoeg loopt dartelen ze voor je uit om op een takje neer te strijken en hun vleugels met prachtige kleuren en patronen te laten zien om daarna weer een stukje verderop hetzelfde te herhalen. Loop je te snel dan gaan ze je uit de weg en lijkt het alsof er geen vlinders zijn…

 




De nachten (1 augustus 2012)

Vandaag aangekomen in Füssen, onze laatste pleisterplaats in Duitsland. Morgen trekken we Oostenrijk in en een week later gaan we de Italiaanse grens over. We hebben nog steeds geluk met het weer. Het regent zelden waar wij lopen. En als, dan hooguit een uur achtereen.

Het succes van een duurtocht hangt af van de nachten. Joop Zoetemelk schijnt ooit gezegd te hebben dat de Tour de France in bed wordt gewonnen. Hij doelde daarmee op het belang van een goede nachtrust voor het dagelijkse herstel van het lichaam. Wie het best herstelt van de zware etappe van gisteren, heeft vandaag de beste papieren. Dat herstel hangt af van allerlei factoren. In onze ervaring zijn de matrassen in Duitse hotels, gasthuizen en jeugdherbergen van uitstekende kwaliteit. Anders ligt het met de kussens. Je ziet het al zodra je de kamer binnenkomt. Het kussen is op een kunstige manier gevouwen. En soms ligt er nog een chocolaatje bij. Het ziet er prachtig uit, maar je ziet ook meteen dat het kussen eigenlijk te groot is en geen body heeft. Je kunt het opvouwen en er lekker tegen aan zitten, maar er gewoon op slapen is een ander verhaal. Nog steeds zijn we niet achter het geheim om van het kussen een comfortabel hoofdkussen voor nacht te maken en dus zijn we ’s nachts regelmatig in de weer om er een geschikte vorm van te maken. Desalnietemin slapen we uitstekend en maken we heerlijke lange nachten.

Ook deze week weer schitterende tochten gemaakt over de hoge bergwegen langs de Lech en een van de hoogtepunten was toch wel de Ammerschlucht en de eerste aanblik van de Alpen. Bij de voor-Alpen horen de klinkende koe-bellen en de grote, golvende grasweiden met daarachter de majestueuze bergtoppen.

De Ammerschlucht is een diep bossig ravijn waar de Ammer doorheen stroomt op zo’n 80 meter diepte. Het heeft een unieke flora en fauna en bestaat uit een smal wandelpad met verbindingsstukken van planken en zo’n 460 treden. Het pad gaat op en neer, langs steile hellingen en afgronden zonder bescherming. Om het wat spannender te maken wordt er links en rechts gewaarschuwd voor de gevaren en hoe te handelen in geval er iets gebeurt. Bijzonder is ook dat als je eenmaal in de Schlucht bent er maar een weg is en dat is voorwaarts, ook als dat via 2 keukentrappen (!) over losse planken over een watertje is….. Dit zijn van die tochten waar je je vooraf wat zorgen over maakt en waarvan je achteraf zegt dat het een ervaring was die je niet had willen missen. Tijdens de hele wandeling in de Schlucht hebben we trouwens geen mens gezien.

Inmiddels zijn we nu na acht weken over de helft wat betreft het aantal kilometers. Donderdag 2 augustus hopen we de grens met Oostenrijk te bereiken en lopen we twee dagen samen met een zus van Albert (Rianne) en zwager (Michael).




Taalvaardigheid. (8 augustus)

Allereerst willen we iedereen hartelijk danken voor alle reacties en ook voor de felicitaties en gelukwensen met onze verjaardagen (7+8 aug) en onze trouwdag (8 aug). We zijn nog in Oostenrijk, maar hopen morgen Italië binnen te wandelen over de Reschenpass.

Het Oostenrijkse berglandschap is werkelijk indrukwekkend. Voor wie het wat zegt, we hebben overnacht in Reutte, Lermoos, Nassereith, Imst, Landeck, Ried en zijn nu in Nauders. We lopen meestal in het dal of een stukje hoger, steeds tussen de grote bergen in. Het zijn zulke enorme brokken rots, daar word je wel een beetje bescheiden van. Verder komen we hier in Oostenrijk veel plaatsen tegen waar je je waterfles kunt aanvullen onder de bemoedigende blikken van een prachtig beeld van een Heilige.

In vergelijking met Duitsland hebben we iets meer wandelwegen met asfalt, soms over gedeelde fiets en wandelpaden en soms een stukje langs de autoweg. Maar ook genoeg prachtige bospaden, weidewegen, bergpaden en het beetje asfalt wordt ruim goedgemaakt door de fraaie uitzichten. Enkele dagen terug zijn we de Fernpass overgegaan op de originele Via Claudia Augusta. Boven aangekomen werden we beloond door fraaie vergezichten van bergen en dalen. Door de dalen slingerden enorme files (eerste zaterdag van Augustus).

Rianne en Michael (zus van Albert en zwager) zijn beiden ervaren Alpen-klimmers. Ze hebben ons begeleid op onze eerste dagen in Oostenrijk. We herinneren ons vooral de gesprekken en een gezellige avond op een terras met uitzicht op de Zugspitze en enkele rondjes schnapps. Hun heldhaftige verhalen en foto’s over de beklimming en vooral de afdaling (in het rollend gesteente) van de Ups-spitze de dag ervoor maakte wel indruk op ons. En ook de vlinder, boven op de Fernpass, die bijna een kwartier op Michael’s hand bleef zitten.

Wat valt ons verder op over Oostenrijk? In ieder geval de gastvrijheid en vrolijkheid. Toen we bijvoorbeeld in Nassereith aankwamen werd ons eerst een marillen-schnapps aangeboden (likeur gemaakt van abrikozen). Toen de vrouw des huizes zei dat ze het gasthuis al 34 jaar runde, vertelden wij dat we 34 jaar getrouwd zijn. Daarop zei zij, luid genoeg voor haar man om haar te verstaan, dat ze al 40 jaar “mit der Feind schlaft”. Aan het vrolijke gebrom van de man te horen was dat niet de eerste keer dat ze dat grapje maakte. Verder kwamen we een Belgische café-houder tegen die maar niet uitgepraat raakte over de schoonheid van de streek waar hij nu woonde. Tenslotte zou hij ons wel even wat toeristische folders geven (en liep weg). Tien (!) minuten later kwam hij terug: Excuseert U mij, ik kan ze niet meer vinden…

Weet iemand wat Thee-Fau is?
Tijdens het boeken van een kamer een paar weken geleden zei een mevrouw dat een kamer “mit Thee-Fau” 4 Euro duurder was dan een kamer “ohne Thee-Fau”. We waren even in de war. Wat is een Thee-Fau? “Ich muss Sie fragen dass zu erklären. Ich komme aus die Niederlande und habe keine Ahnung was Thee-Fau ist”. Toen ze in het engels “television” zei, moesten we beiden lachen.

Er wordt overigens meestal gelachen als we uitleggen dat we uit Nederland komen. Ja, dass haben wir schon gehört, is steevast de reactie, ook al hebben we nog nauwelijks boe of ba gezegd. Blijkbaar is ons accent en zijn onze taalfouten nogal opvallend.

In ons routeboekje vinden we allerlei termen die ons voorheen onbekend waren. We noemen er tien zodat een ieder zelf zijn/ haar wandel-taalvaardigheid in het Duits kan vaststellen: Bürgersteig, Kreisverkehr, Zaun, Schotterweg, Gabelung, Querstrasse, Gatter, stetig, Schild und Schranke (onderaan zijn onze vertalingen te vinden).
Tot slot, Jorian, alvast van harte gefeliciteerd!
———————-
Bürgersteig (trottoir), Kreisverkehr (rotonde), Zaun (omheining), Schotterweg (weg met steentjes), Gabelung (vork), Querstrasse (de straat die je kruist), Gatter (hekwerk), stetig (voortdurend), Schild (wegwijzer) und Schranke (hindernis).
———————-





Sneeuwwitje en taalpolitiel. (15 augustus)

Een mijlpaal bereikt: afgelopen donderdag zijn we de Reschenpass over gegaan en in Italië aangekomen. In totaal hebben we inmiddels 1800 km gelopen, gemiddeld ruim 26 km per dag. Vanaf afgelopen maandag loopt Ymkje, vriendin en oud-kollega van Ineke, een aantal dagen mee. Ymkje was destijds onze eerste gast bij ons in Uganda en het is heel gezellig dat ze nu een weekje met ons meeloopt. Ze heeft zelf nieuwe liederen meegebracht die we tussen het klimmen en dalen oefenen.

We hebben een aantal prachtige wandelingen gemaakt naar Sint Valentin, Schluderns, Schlanders, Naturns, Algund, Nals en we zijn nu in Kaltern. We zijn nu zowaar over de Alpen heen. De wandelingen gaan hier meest langs bergwanden met fantastische uitzichten op het dal en dagenlang uitzicht op enorme appelvelden. Die velden bevinden zich in het dal en tot op 30-40 meter hoogte in de bergen. De appelbomen waar we op uit kijken zijn geen gewone appelbomen, maar het gaat om uiterst intensieve appelteelt, met relatief lage appelstruiken die een onwaarschijnlijke hoeveelheid prachtige appelen dragen. Het gaat maar door, appelstruik, na appelstruik.

In de gasthuizen hebben we meestal alleen van doen met de vrouw des huizes. Ook als je aan de telefoon een man krijgt roept die meestal snel zijn vrouw. De gasthuizen hebben ook vaak een vrouwennaam (Haus Erika, Haus Bianca). Dat trekt blijkbaar meer klanten dan bijvoorbeeld Haus Albert. We slapen vandaag in Haus Wiesenhof. Zur Sonne is ook een populaire naam.

De mevrouw in een van de gasthuizen sprak over haar bezorgdheid over de hoeveelheid gif die gebruikt wordt voor de appels. Zij gebruikte niet het woord gif, maar ‘chemie’. Gelukkig was het al een stuk minder dan vroeger, maar toch. Zij nam haar eigen kinderen het dal uit op de dagen dat er gespoten werd. Tja, dan kijk je toch een beetje anders naar al die prachtige grote rode en gele appels.

We wisten dat er in Noord-Italië Duits wordt gesproken. Wat we niet wisten is dat het zo gevoelig ligt. Gisteren zagen we een bordje “Freiheit für Süd-Tirol!”. Eergisteren beet een klein jongetje ons toe in het Italiaans dat we geen Duits (=tedesco) moesten spreken, maar Italiaans. Toen Albert hem vervolgens in het Italiaans vroeg hoe het met hem ging, snauwde hij, nog altijd ontevreden, dat het goed was: “Bene”. Toen we een paar dagen terug vlakbij een logeerplek iemand de weg vroegen in het Duits, keek de Italiaan wat moeilijk en vroeg uiteindelijk “Com’è?”, wat bedoel je?
Hij kon het blijkbaar niet voor elkaar krijgen om te zeggen dat hij geen Duits sprak. Gelukkig snapte zijn vrouw het wel. In de restaurants wordt er trouwens snel tussen de twee talen geschakeld van tafel tot tafel. Overigens, als de zuid-tirolers onderling spreken verstaan we er geen komma van…

We zitten nu in echt toeristisch gebied en het is ook nog enkele weken hoogseizoen. Het is dus wat drukker in de stadjes, de prijzen liggen wat hoger en het is wat lastiger om eenvoudige overnachtingen te vinden. Op de wandelpaden in de bergen merk je niet veel van de drukte. Op de fietspaden is het duidelijk drukker. Meestal zijn het stelletjes, vriendenclubs of gezinnen. Kleine kinderen worden vaak meegenomen in een apart karretje, waar je ze rustig ziet slapen of ziet rondkijken. Op de fietspaden zijn duidelijk meer voorzieningen: een kraampje met zelfbediening voor, hoe kan het anders, 10 soorten appelsap en kinderen die op een kleedje voor 10 cent een bekertje drinken verkopen.





Bravi! Complimenti! (22 augustus 2012)

We hebben de afgelopen week het laatste stuk van de wandelroute van de Via Claudia Augusta gelopen. Vanaf Trento zijn wij zuidwaarts gegaan en daar begint ook het echte Italië, wat betreft taal en cultuur. We volgen nu voor korte tijd Reitsma’s Fietsroute. Dat houdt in dat we vooral op asfalt lopen, op een enkele grasstrook na, en af en toe een pad onder de druivenranken door. Lopen op asfalt is zwaarder voor voeten en knieen en zeker met warme temperaturen zijn we alert om problemen te voorkomen.

De vallei waar we nu doorheen lopen is ook weer prachtig, met trotse bergen aan beide kanten en schilderachtige dorpjes. Ook hier hebben we inmiddels tropische temperaturen, tussen de 35 en 39 graden en dat is in de schaduw, die we niet altijd vinden. ’s Ochtends zijn de temperaturen heerlijk koel en vanaf 11u loopt de temperatuur op, en die blijft dan stijgen tot 5 uur ’s middags. Daarna zakt die weer in drie uur tijd tot zo’n 20 graden.

Ook toen Ymkje met ons meeliep hadden we een paar pittige wandeldagen met flinke temperaturen. Ondanks de warmte waren het gezellige dagen waar we veel plezier met elkaar hebben gehad en weer enkele nieuwe liedjes aan het repertoire hebben toegevoegd. We proberen om rond twee uur ’s middags thuis te zijn, maar dat wordt meestal wel zo rond half vier omdat we toch weer iets te ambitieus plannen…

Afgelopen zaterdag heeft Albert nieuwe wandelschoenen gekocht. De oude waren behoorlijk versleten en de resterende zool was gebroken. Nieuwe wandelschoenen zijn al gauw een nachtmerrie op een dergelijke tocht, vandaar dat de aankoop was uitgesteld en uitgesteld. Gelukkig gaat het inlopen van de nieuwe schoenen redelijk goed.

We waren al onder de indruk van de gastvrijheid en hartelijkheid in Duitsland en Oostenrijk maar de Italianen maken het ons wel erg makkelijk om ons hier thuis te voelen en dol op ze te zijn. Wat opvalt is de jovialiteit en uitbundigheid. Op straat wordt regelmatig “bravi” en “complimenti” geroepen als we met onze rugzak voorbij lopen en Ineke kreeg gisteren waardering van een paar wegwerkers die ons maar dapper vonden in dit weer. Net zo gemakkelijk worden we door fietsers met enkele verwensingen gecorrigeerd als we teveel naar het midden van de weg lopen.

Een mooi voorbeeld van gastvrijheid was toen we eergisteren na een lange warme dag aankwamen bij ons bed & breakfast adres en de gastvrouw spontaan aanbood om die avond voor ons te koken. We waren er in het dorp al achter gekomen dat het een adres in de bergen was en dus nog een flink klimmetje op het einde van de dag. We kregen een fantastische maaltijd met tomaten, sla uit eigen tuin, heerlijke wijn van de eigen wijngaard, een pasta, een heerlijk stuk vlees en een ijsje toe. Het feit dat Albert zich aardig verstaanbaar kan maken in het Italiaans maakt de uitwisseling leuk.

Op dinsdag hadden we een mooi bed & breakfast adres geregeld en toen we er bijna waren bleek er nog een flinke rivier tussen te zitten en nergens een brug. We konden het dorpje aan de overkant zien liggen……. Toen we belden met de eigenaresse bleek dat de brug een flink stuk verder was en bovendien niet echt een weg voor wandelaars. Ze bood aan ons op te komen halen en zo zaten we dus aan de goede kant van de rivier om via een voetgangerspad naar Verona te lopen. Helaas liep het pad al snel dood in de achtertuin van een aardige Italiaanse familie. Een paar dorpen verderop konden we nog wel een stuk langs de Adige lopen. In totaal hebben we er nu meer dan 2000 km opzitten.
Woensdagavond (22e) hebben we al verhalend gezellig doorgebracht met Zuster Maria-Luisa in ons appartementje in Verona. Ze heeft ons wat tips gegeven over winkels die we nodig hebben. Morgen gaan we lunchen in het huis voor oudere nonnen, waar zij werkt. Vrijdag gaan we dan weer verder, de gevreesde Po-vlakte op.





De parels van de povlakte. (29 augustus 2012)

Eerst weer een dank aan iedereen voor de reacties en mails. We ervaren ze als aanmoedigingen! We zijn de Po-vlakte overgestoken en nu aangekomen vlakbij Bologna. Vrijdag gaan we beginnen aan de Weg van de Goden die ons naar Florence zal brengen, over de Appenijnen. Sinds mei heeft het eigenlijk niet meer noemenswaardig geregend op de Po-vlakte volgens de mensen hier en het is eigenlijk verwonderlijk hoe groen het nog is op veel plaatsen.

We begonnen vorige week donderdag met een extra dagje in Verona en hadden een heerlijke lunch met de zusters. We aten mee in een flinke zaal waar het self-service was. We zaten aan een aparte tafel met Zuster Maria Luisa (die Albert nog kent uit Sudan) en een regionaal hoofd van de congregatie (die jaren in Uganda heeft gewerkt). Voor het eten werd onze aanwezigheid uitgelegd aan de andere (meest oudere) zusters die een ‘huis’ hebben. Zuster Maria Luisa zoekt steun om bezigheidstherapie voor de zusters te introduceren.

Voor de meeste wandelaars naar Rome is de Po-vlakte wat betreft landschap het meeste saaie deel van de route en ook vol uitdagingen vanwege weinig schaduw, beperkte overnachtingsmogelijkheden, steekvliegen en muggen. We waren voorbereid, maar ja hoe bereid je je voor op temperaturen die wel tegen de veertig graden lopen? In ieder geval zijn we iedere ochtend om 7 uur vertrokken en vaak was het ook mogelijk om al voor die tijd te ontbijten.

We hadden een mooie route gevonden over voornamelijk dijken en rustige wegen. Het voordeel van de dijken is, naast het weidse uitzicht, dat als er maar een zuchtje wind is je die in ieder geval op de dijk voelt. Juist zo’n briesje maakt een enorm verschil op een warme dag.

Hoewel we ook genoten hebben van de uitzichten, het karakteristieke van het landschap zijn het toch vooral de mensen hier die de parels van de Po zijn, met hun vriendelijkheid, aanmoedigingen, hulp en kookkunsten.

En ja die hulp hebben we wel zeer gewaardeerd, zoals zaterdag toen we na een lange vermoeiende wandeling erachter kwamen dat er twee straten met dezelfde straatnaam waren in dezelfde gemeente en wij bij het verkeerde adres waren. Dat kostte wel mooi twee uur extra lopen in de hitte… Stefano legde uit wat er mis was gegaan en was bereid ons de goede weg te wijzen. Hij op de fiets, wij ernaast, ondertussen babbelend in ons beste Italiaans. Toen hij zei dat hij met ons meeging, dachten we eerst nog even dat hij bedoelde dat hij ons met de auto zou brengen, maar die vlieger ging niet op…

En zondag bleek het hotel dat we op het oog hadden gesloten. Het zou maandag weer opengaan… Geen reactie op telefoon en aanbellen. Een aardige buurman zocht naar allerlei alternatieven, maar moest het uiteindelijk opgeven. We hebben het nog even in een cafeetje geprobeerd, maar er zat volgens iedereen niets anders op dan teruglopen naar het vorige dorp, 5 km terug. Daar troffen in een barretje een jongen die ons met de auto naar een bed and breakfast even verderop bracht!

In die b&b werden we hartelijk verwelkomd en kregen we ’s avonds een maaltijd waar we enorm van hebben gesmuld. Een heerlijke salade, een zachte carpacchio, een pasta met een lekkere saus, een stukje kip, wat taart en tenslotte een capuccino. En dat voor een tientje de man. O ja, we kregen er ook nog een lekker flesje rode wijn bij! We komen nu vaker tegen dat mensen wat van de prijs af doen omdat we al zo lang onderweg zijn…





Dynamisch dalen. 5 sep 2012

We zijn vanochtend aangekomen in Firenze! Later vandaag hebben we de taal-school bezocht waar Albert in April lessen volgde. In het restaurantje waar hij altijd heenging voor lunch werden we hartelijk verwelkomd (Il Girasole, Via F. Portinari 15). Het laatste stukje vanuit Fiesole was maar 2,5 uur lopen. Na het vlakke stuk tussen Trento en Verona en daarna de Povlakte was het heerlijk om de afgelopen week weer in de bergen te wandelen. Uitsluitend voetpaden en prachtige uitzichten. De afgelopen week was het ook stukken koeler, heel plezierig en zelfs de regen was een welkome verandering. We zijn ook overgegaan van het wat grillige gebergte van de provincie Emilia Romagna naar het lieflijke Toscane, met de bekende glooiende landschappen en cipressen. Ondertussen beschouwen we onze nieuwe schoenen wel als ingelopen. De problemen vielen mee, maar de sporen in de vorm van resten van blaren aan de zijkant van de voeten zijn nog wel even zichtbaar.

Afgelopen zondag hadden we een pittige etappe. In het routeboekje werd al gewaarschuwd voor de etappe van de Passo della Futa naar Sant’Agatha. Het ging om een wel erg steile afdaling op een natte ondergrond. Gelukkig regende het die dag niet, want dan zou het helemaal een glibberpartij zijn geworden. Bij zo’n steile afdaling heb je “tegenpunten” nodig, bijvoorbeeld een steen, een wortel of gewoon een boom, waar je een voet tegenaan kan zetten en weer even tot rust kan komen. Maar wat als je geen tegenpunten ziet in de modder en de met bladeren bedekte rotsige stenen? Het routeboekje sprak over eventueel vasthouden aan takken en wat maar voor handen zou zijn, om te voorkomen dat je wegglijdt. As je dat van tevoren leest dan denk je dat het toch wel zal meevallen. Maar als je eenmaal bezig bent vraag je je tijdens zo’n afdaling van anderhalf uur meermalen af waar je aan begonnen bent. Je wordt er trouwens wel al doende handiger in om min of meer gecontroleerd stukjes te glijden. Dynamisch afdalen noemen we het maar (op die dag kwamen we niet aan foto’s maken toe, maar later in Fiesole vonden we een beeld dat precies weergaf hoe we ons voelden toen we naar beneden kwamen, zie de foto’s).

Het ontbijt in Italië bestaat vooral uit koffie en wat zoetigheden. Geen eitje, geen ham of kaas, zelfs geen boterham zoals wij die kennen. Van de Italiaanse keuken voor de lunch en avondeten genieten we volop, zoals afgelopen week bij een mevrouw die kamers verhuurd aan wandelaars en ook een heerlijke maaltijd kookt omdat er verder niets is in het dorp. Alles uit eigen tuin en biologisch en gezellig om zo bij haar aan tafel te zitten bij de keuken, terwijl ze voor ons kookt en vertelt over haar leven.

We gaan nu beginnen aan het laatste deel van de reis, de ruim 500 kilometer durende Franciscaanse Voetreis van Florence naar Rome, via Assisi. Zoals het er nu naar uitziet verwachten we rond 9 Oktober aan te komen in Rome.






Laatste loden. 12 sep 2012

Vorige week donderdag een rustdag gehad in Florence. Dat gaf ons de tijd voor een bezoek aan de kapper. Netjes naast elkaar werden onze haren gewassen en geknipt. Ondertussen vertelden we over onze onderneming. Het meisje dat Albert knipte was nog in opleiding, dus maakte de baas het daarna af. Hij knipte af en toe met een schaar langs een kam, zoals gebruikelijk, maar net zo vaak knipte hij vrolijk wat links en rechts in het haar. Ik zag er nu uit als Van Basten, zei hij, en hij schaterde het uit.. Het is flink kort geworden, maar dat was ook de bedoeling. Ook Ineke heeft weer een fraai kapsel, dus we kunnen weer op weg voor de laatste maand.

Daarna hebben we nog een pakketje met wat wandelboekjes en aantekeningen naar huis gestuurd om weer wat gewicht kwijt te zijn voor het laatste stuk. Verder hebben we in Florence twee Franciscaanse kerken bezocht, beide met een enorme schat aan kunst en historie. In de Santa Croce liggen ook veel beroemdheden begraven (o.a. Dante, Macchiavelli, Galilei). In de Chiesa Ognissanti vonden we het graf van Botticelli, Amerigo Vespucci, een prachtig geschilderd kruis van Giotto en een bijzondere plafondschildering, dat lijkt mee te draaien als je jezelf verplaatst.

Overigens hebben verschillende mensen ons al succes gewenst met het laatste stuk en ook zelf hadden we zoiets van “de laatste loodjes”. Maar daar zijn we van teruggekomen. Het zijn gewoon nog 30 bergetappes en niet de minste ook. De afgelopen dagen hebben we af en toe meer dan 1000 meter geklommen én ook weer gedaald. Dat voel je wel aan het eind van de dag. Het scheelt dat de uitzichten zo mooi zijn, we lopen door prachtige natuur en in de dalen gaan we beekjes over op wiebelende stenen.

Zondagmorgen waren we om 7 uur al gaan lopen en rond half negen waren we midden in een flinke klim toen we in een keer allerlei lawaai hoorden en net voor ons drie grote herten met grote snelheid de weg overstaken. Ze keken niet op of om. Vervolgens kwam er nog een vierde hert aan. Het stopte even bij de weg, keek onze kant uit en je zag aan de sprong die het maakte dat het enorm van ons schrok en stoof vervolgens de andere kant uit. We waren nog even stil en vervolgens begrepen we waarom die herten zo gejaagd waren. We hoorden weer iets aankomen, dit keer waren het twee (jacht?) honden, met een belletje om, die dezelfde richting volgden als die van de eerste drie herten. Door dat belletje kon je horen hoe snel ze de bergen in verdwenen. Dit alles duurde niet meer dan een minuut. We wachtten nog even, maar er volgden geen jagers met geweer in de aanslag.

Sinds we aan de Franciscaanse voetreis zijn begonnen is er wat veranderd. We komen nu vaker andere lange-afstandswandelaars tegen en de mensen kennen hier het idee “pelgrim”. Hiervoor waren we toch meestal een apart soort toerist. Gisteren zagen we een huis waar pelgrims gratis kunnen overnachten. Zelf liepen we door naar het klooster La Verna. Ook weer een pittige klim verdeeld over de dag, maar wat een prachtig slot als je in de ruime bossen rondom La Verna uitkomt en dan het klooster helemaal boven op de rotsen ziet liggen. La Verna is de plaats waar Franciscus de stigmata ontving (zie internet voor meer details) en geldt als heilige plaats binnen de katholieke kerk. In het klooster kregen we het diner in een grote zaal waar we een tafel deelden met een wat oudere Oostenrijkse wandelaar (Franz) en een wat jongere Italiaanse fietser (Allesandro). We hadden allemaal genoeg te vertellen over onze tochten, erg gezellig.

Wat er ook veranderd is, is dat we nu meer bewust zijn van een gevoel van dankbaarheid. Zoveel moois als we zien, ontmoeten en ervaren. Werkelijk geen ruimte voor ontevredenheid, zoals ons toegewenst in de zegen die onze buren ons aan het begin van deze reis gaven.

We zijn vanmiddag, na in totaal 2505 km, aangekomen in Sansepolcro (zie kaart van de Franciscaanse voetreis).







Hondenweer. 19 sep 2012

Vandaag zijn we aangekomen in Assisi (de geboorteplaats van Franciscus) en we blijven hier een extra dag om deze prachtige stad te bekijken. De afgelopen week zijn we van de regio Toscane naar Umbrie gegaan. Ook weer een prachtige streek met veel glooiing en dus klimmen en dalen we nog altijd meerdere malen per dag. Zo langzamerhand zien we in de bossen die tegen de heuvels op liggen het zomerse groen veranderen in de richting van herfstig bruin.

Onze honderdste dag, afgelopen vrijdag, hebben we gevierd samen met Moeder Natuur. Het was de koudste, natste en winderigste dag tot nu toe… We klommen in een zachte regen naar een rotsige kam omhoog, terwijl het steeds wat winderiger, kouder en natter werd. Gek genoeg hadden we veel plezier en genoten van de uitdagingen. De klei-achtige grond plakte aan onze schoenen en voordat ze er erg in had lag Ineke languit. Niets aan de hand, alleen waren de kleren nog wat viezer geworden. Toen we ’s middags aankwamen was er niemand thuis in ons verblijf, maar op de deur stond “open for pilgrims”. We hebben toen zelf maar een kamer uitgezocht en zijn gaan douchen en hebben alles te drogen gehangen. Later kwamen nog twee gepensioneerde mannen aan (Roland en Hugo) die dezelfde tocht hadden gelopen, maar drie uur later waren vertrokken en daardoor nog veel meer regen hadden gehad. Bovendien hadden zij zich een paar keer verlopen en hadden ze qua kleding niet op regen gerekend. Even verderop was er een winkeltje annex restaurant waar we ’s avonds met zijn vieren heerlijk hebben gegeten van het eten dat beschikbaar was: ieder twee gebakken verse eieren, rauwe ham (direct van een varkenspoot gesneden!), kaas, stukken brood, wat fruit en wijn.
De volgende dag waren wij om kwart over zeven weer op pad in een lichte miezer, die overigens snel ophield. ’s Avonds aan de pizza kwamen we de twee mannen weer tegen. Zij hadden die dag maar de bus genomen.

Als je wandelt kom je af en toe honden tegen. De meeste honden zitten achter een hek en de honden die loslopen zijn meestal niet in ons geïnteresseerd. Ineke is niet bang voor honden en dieren in het algemeen. Volgens haar moeder wilde ze vroeger als klein kind in de dierentuin bij de leeuwen naar binnen “om de poesjes te aaien”. Bij Albert ligt dat wat anders. Hij voelde zich altijd wat ongemakkelijk in de buurt van blaffende en opspringende honden, en eigenlijk ook wel in de buurt van niet-blaffende en niet-opspringende honden. In de voorbereiding van deze wandeltocht bedacht Albert dat hij eigenlijk helemaal niet bang is van honden, hij had er volgens hem alleen maar te weinig verstand van om het gedrag goed te kunnen duiden. Hij besloot de Martin Gaus Academie te bellen om na te gaan of er een cursus is om meer kennis op te doen over hondenbedrag. Die bleek er te zijn. Eigenlijk is die cursus bedoeld voor mensen die een hondenuitlaatservice willen beginnen, maar goed een wandelaar was ook welkom. Om kort te gaan, sinds Albert die cursus heeft gevolgd weet hij precies wat hij moet doen om geen last te hebben van honden en herkent hij de uitingen (meestal vrolijkheid) van honden en ziet hij niet meer iedere bek als een potentieel wapen om in zijn kuiten te happen… Even serieus, het grappige is dat die cursus uiterst effectief is gebleken om onbezorgd te wandelen.

Komende vrijdag beginnen we aan onze laatste serie van 17 etappes richting Rome. Als er niets geks gebeurt wandelen op zondag 7 oktober Rome binnen, precies 4 maanden na ons vertrek uit Amersfoort. Maar voor het zover is gaan we eerst nog langs enkele gave romaanse kerken, stijgen en dalen we nog zo’n 8 km, kijken we uit op de vlakte van Rieti en komen we langs enkele historische stadjes op rotsen en maken geleidelijk de bossen plaats voor olijf- en wijngaarden. Het lijkt erop dat we blijven genieten tot de laatste dag…






Clara en de dieren. 27 sep 2012

(Gisteren hadden we wat verbindingsproblemen, maar die zijn weer opgelost).
Inmiddels aangekomen in Don Bosco, op 1094m en dat ligt voor ons op 182 km van Rome. Afgelopen donderdag zijn we een dag extra in Assisi gebleven om deze prachtige stad te verder te kunnen bekijken. Assisi is gebouwd op een rots en dat betekent dat het een stadje is met veel trappen en lagen, mooie doorgangetjes en we zien overal bloemen, fresco’s en beelden. Assisi is de geboortestad van Franciscus en Clara en overal staan ze centraal. De aandacht gaat vooral uit naar de legendes (verteld in de vorm van fresco’s, schilderijen en standbeelden) en naar de belangrijke lokaties in hun leven (nu herinnerd in kerken, kloosters en kappelletjes). Hun belangrijkste boodschap gaat over de betekenis van zuiver en sober leven en over vergeving.

Naast heerlijk lopen door alle straatjes hebben we die dag vooral besteed om een aantal kerken te bezichtigen. Vooral de grote basiliek San Francesco in Assisi. Deze basiliek heeft een bovenkerk, een benedenkerk en een crypte. We zijn ook met de bus heen en weer naar de Santa Maria degli Angeli geweest, dat ligt een paar kilometer buiten Assisi. Maar ook in de Santo Stefano (waar de klokken vanzelf gingen luiden toen Franciscus overleed), de San Rufino (met de graftombe van Clara) en de Chiesa Nuova (vlakbij het ouderlijk huis van Franciscus, waarvan je de bijna uitelkaar vallende voordeur nog kan bewonderen).

In Assisi sliepen we in een b&b genaamd Grotta Antica. De familie runt ook een restaurant. Een wat oudere mevrouw bemoeit zich met wat er zo al gebeurt in de keuken en aan de tafels. Maar ze laat het daadwerkelijke managen en bedienen over aan Daniele, die met iedereen een praatje maakt om zijn engels te oefenen. Haar dochter zit geregeld achter een computer en praat dan hardop in zichzelf. Een fraai stel. De kok had duidelijk plezier in zijn werk en maakte kleine extraatjes die hij vooraf en tussendoor serveerde.

In de etappe van vrijdag hebben we nog een klein klooster bezocht waar Franciscus veel is geweest. Dat klooster is op een rots gebouwd en is deels in de rotsen uitgehakt. Het was trouwens een prachtige etappe over een bergkam (Monte Subasio) waarna we uiteindelijk in Spello uitkwamen. Een mooi stadje met verschillende kunstgalerieën en opvallend veel restaurants. Daar sliepen we in een klooster, maar we hebben geen enkele non gezien.

De route van de afgelopen week was weer heel afwisselend met prachtige plaatsen als Assisi, Spello, Montefalco, Spoleto en Ferentillo, allemaal met hun eigen unieke karakter. Ook de routes door de dalen en over de bergkammen blijven een plezier om door heen te lopen.

Op zaterdag kwamen we in Montefalco nog bij een kerk ter ere van St Clara, maar dat bleek een andere Clara te zijn (Clara van het Kruis, uit Montefalco). Het lichaam van deze Clara is geconserveerd en opgebaard in een kist waarbij, hoewel ze al bijna 700 jaar geleden is overleden, haar voeten, handen en gezicht goed te zien zijn. Overigens is haar hart apart geconserveerd en dat wordt bewaard in een kleine ruimte vlakbij.

Zondag liepen we naar Spoleto, ook alweer zo’n bijzonder stadje. Aan het eind van de zondagmiddag leek het wel of iedereen daar liep te paraderen in het centrum en de omliggende parkjes. De jonge ouders trots met hun koter(s) in een wandelwagentje. Groepjes van jongens die al grappend proberen contact te leggen met groepen van meisjes. Rondom de vele ijssalons is het een drukte van jewelste. Overigens verkopen die steeds vaker ook yoghurt-ijs en yoghurt-drinks (gelateria e yoghurteria).

Maandag sliepen we in een agriturismo. Dat zijn agrarische bedrijven met een B&B. In dat bedrijfje waar we maandag waren hadden ze ook een manege, en verder hadden ze een aantal honden die ze gebruikten bij het opsporen van truffels, en daarnaast verkochten ze fruit en allerlei soorten zelfgemaakte jam. Fantastisch was het om ’s avonds aan een lange tafel met de familie, vrienden en andere Italiaanse gasten uit de omgeving mee te eten. In totaal met 20 eters. Er waren enkele lekkere voorgerechtjes, daarna kwam de pasta op tafel (gnocchi). Dat werd gevolgd door stukken konijn, met sperziebonen, tomaten en tenslotte een stuk taart. En al die gangen kwamen minstens tweemaal voorbij… Daarna verplaatste het gezelschap zich naar de bar voor wat koffie en grappa. Erg leuk om te zien hoe italianen een feest maken van een maaltijd met vrienden…

Vanmiddag zaten we ergens op een put midden in het bos te eten en toen kwam er uit het niets opeens een groot zwart paard en stokstijf bleef staan. Het leek alsof hij keek hoe wij zouden reageren. Na een tijdje kwam hij langzaam in beweging in onze richting. En even later zagen we nog vijf andere paarden… Het leek erop dat ze met zijn zessen ontsnapt waren en nu, zij het wat aarzelend, op avontuur gingen. We maakte ruimte om duidelijk te maken dat ze rustig konden passeren. Een paar dagen eerder waren we ook paarden tegengekomen, maar die waren heel wat nieuwsgieriger en duwden hun neus tegen onze rugzak. Volgens Ineke waren ze alleen maar vrolijk, volgens Albert veel te opdringerig…











Bijna.  3 okt 2012

Afgelopen zaterdag werd de moeder van Ineke 89 jaar! En Carla, Ineke’s zus, was ook jarig! We hebben dat in Greccio gevierd met om half elf ’s ochtends twaalf kanon-schoten en ’s avonds om tien uur nog eens met vuurwerk. Eerder op de avond werd het beeld van de aartsengel Michael uit de kerk gehaald en in een processie door het dorp gedragen en daarna weer teruggebracht. Het hele dorp neemt deel aan dergelijke feesten dus het was een drukte van jewelste. Michael is de patroon van het dorp en elk jaar op 29 September wordt zijn naamdag gevierd.
Wij hebben die avond heerlijk gegeten met Franz en Waltraud, een wandelend stel uit Noord Italie, uit het gebied waar ze Duits spreken. Omdat ze een aantal zelfde etappes liepen in dezelfde periode hebben we verschillende avonden samen doorgebracht. Erg gezellig. We aten afgelopen zaterdag in een eenvoudig restaurantje op het feestelijke dorpsplein, waar we dan ook een eenvoudig maal verwachten, maar het werd wederom een feestmaal. Van alles was er teveel en het smaakte overheerlijk!

We staan steeds weer verbaasd van de schitterende uitzichten op dorpjes in de bergen die tegen de rotsen zijn opgebouwd. Gistermorgen realiseerden we ons pas goed dat we in zo’n dorpje (Calvi dell’Umbria) geslapen hadden toen we de bijna 600 treden naar beneden afgingen om het dal te bereiken. Het lijkt er trouwens op dat de grillige hoge bergen nu hebben plaatsgemaakt voor een lieflijk landschap met heuvels. Het is begin oktober en het weer is nog altijd lekker warm. Aan de natuur te zien lijkt er een tweede lente te beginnen. We zien de krokussen bloeien en het gras is helder groen.

We kwamen gisteren uit bij een samenkomst van beekjes, en doordat er ’s nachts wat regen was gevallen was het hele pad ondergelopen (zie foto). Wat te doen? Een mogelijkheid is je wandelschoenen uit te doen en er doorheen te waden op slippertjes of iets dergelijks.
Wij gingen op zoek naar een andere doorgang. De rugzak ging af en even later kropen we ter verkenning door een aantal struiken en vonden een mogelijkheid om via wat takken over te steken. Nadat we de rugzakken weer hadden opgehaald verliep de oversteek zonder problemen. De oever aan de overkant was erg steil, maar gelukkig stond er een boom waaraan we ons konden optrekken. Toen bleek dat we nog onder prikkeldraad door moesten, maar ook die hindernis was te nemen. Toen we uiteindelijk weer op de goede weg waren zagen we allerlei grote plastic zakken aan enkele takken te drogen hangen… Tja, die hadden goed van pas gekomen als ze aan de andere kant hadden gehangen… Later hoorden we van andere wandelaars dat zo iedereen zijn eigen, maar een andere, oplossing had gevonden. Leuke puzzeltjes.

De gastheer van ons verblijf gisteren maakt veel foto’s van zonsondergangen. Vanuit zijn balkon heeft hij prachtig uitzicht op een enorme vallei, waar hij elke dag de zonsondergang volgt. Hij weet precies hoe lang de zon er over doet en wanneer de kleuren veranderen. Uiteindelijk is er maar een korte periode waarin je de mooiste foto’s kan maken, maar het blijft afhankelijk van de wolken (kleur, dichtheid, grootte, etc.). Hij maakt ook een kleine fotoreportage van zijn gasten. Bij aankomst, onder het eten en de volgende dag bij het ontbijt en het vertrek maakt hij verschillende foto’s. Hij stuurt die dan later per email aan de gasten toe als herinnering.

Een paar dagen eerder waren we bij een mevrouw die haar gasten fotografeert. Zij verzamelt die foto’s in een doos en daar mag je doorheen gaan om te zien of je toevallig iemand herkent.. Wij herkenden niemand, maar het was wel een fraaie verzameling van wandelaars en fietsers in tenue.

We zitten nu nog maar een paar dagen van Rome… Inmiddels meer dan 2800 km gelopen. We zijn begonnen aan deze tocht met een duidelijke richting, maar zonder te weten waar en hoe die tocht zou eindigen. Het ziet er nu naar uit dat we Rome gaan halen!! We hopen op zondagmorgen 7 oktober bij de Friezenkerk in Rome te zijn. Elke zondag om half elf wordt daar een mis in het Nederlands gevierd en dat lijkt ons een mooie afsluiting.

Na een paar dagen Rome gaan we dan met de trein richting Nederland in enkele etappes. Op zondag 14 oktober hopen we dan in de loop van de middag thuis te komen, nadat we onze laatste etappe hebben gelopen: Scherpenzeel – Amersfoort (18 km), dat is de omgekeerde route van onze eerste etappe. Ook dat lijkt ons een mooie afsluiting.
Via de blog zullen we het nog laten weten als we Rome en later Amersfoort hebben bereikt…







Siamo arrivati! 7 okt 2012

We zijn aangekomen in Rome!! Eigenlijk gisteren al. En werden meteen verwelkomd. We waren nog niet de stad binnen of een fietser in sporttenue stopte en vroeg waar we vandaan kwamen. En meteen daarna feliciteerde hij ons dat we nu waren aangekomen. Complementi!

Een kwartiertje later vroeg een mevrouw ook waar we vandaan kwamen en toen ze het begreep bood ze ons meteen een kop koffie aan.

Vanochtend zijn we om half acht vertrokken en net voor 10 uur waren we binnen in de Friezenkerk.
Verschillende mensen hadden ons afgeraden naar het centrum van Rome te lopen, vooral vanwege de drukte en de smog. Wij hadden geluk dat het vandaag zondag is. We hebben genoten van het ontwaken van de stad, met een fraai zonnetje en hier en daar al een barretje open voor een lekkere bak koffie.

Om tien uur in de kerk begon meteen een half uur uitleg over de historie van de kerk. De kerk was overvol en extra stoelen werden aangedragen. Om half elf begon de mis. Na afloop spraken we de rector van de kerk aan en hij bood meteen aan om een oorkonde te schrijven…. Even later kregen we, na bestudering van onze volle stempelkaart een officieel document in handen dat bevestigt dat we te voet vanuit Nederland naar Rome zijn gelopen…

Wij gaan hier nog een paar daagjes genieten en wennen aan het idee dat het er nu op zit…
Over precies een week hopen we weer in Amersfoort te zijn. Dan volgt nog een laatste blog…






Weer thuis 2! 15 oktober 2012

Afgelopen maandag en dinsdag waren we nog in Rome. We hebben toen onze terugreis voorbereid en enkele parken in Rome bekeken. Verder hebben we de St. Jan van Lateranen bezocht, de oudste kerk in Rome.
Woensdag zijn we met de trein naar Bolzano gereisd. Onderweg kwamen we langs Firenze, Bologna, Verona, Rovereto en Trento. Heerlijk om al die landschappen weer aan ons voorbij te zien trekken en daarmee de herinneringen. Donderdag zijn we met de kabelbaan naar Oberbozen gegaan en hebben daar wat rondgewandeld, net zoals we dat 24 jaar geleden ook hebben gedaan.
Donderdagavond namen we de trein van Bolzano naar München, en vandaar uit de nachttrein naar Arnhem. In die nachttrein hadden we slaapplaatsen geboekt. We sliepen in een klein compartiment met aan beide kanten drie stapelbedjes met een iel trappetje aan het voeteneinde. Wij hadden het linker en rechter bovenste bedje. Er was geen ruimte tussen bed en plafond om te zitten, je kon alleen maar liggen. Beneden was geen ruimte voor onze rugzak, dus die moest mee het trappetje op. Met onze kleren aan en een dekentje over ons heen probeerden we wat te slapen. Dat lukte beter dan verwacht. Toen we om kwart voor acht ’s morgens in Arnhem aankwamen was het koud en nat. Wij zijn eerst maar eens gaan bijkomen met een flink ontbijtje.
Later op vrijdag zijn we naar Renkum gelopen en hebben een leuke avond doorgebracht bij onze vrienden Arrie en Lex bij wie we ook op de heenweg hebben overnacht.
Zaterdag zijn we, deels in de regen, naar Scherpenzeel gewandeld. Toch nog een etappe van bijna 25 km. ’s Avonds hebben we gegeten bij restaurant Het Begin in Scherpenzeel. Dat was het restaurant waar we ook de eerste avond, op 7 juni, hebben gegeten. De eigenaar vond het zo leuk dat we een schitterende bos bloemen kregen bij binnenkomst!

Gisteren zijn we tenslotte de resterende kilometers naar huis gelopen, samen met Albert’s broer Noud en zijn vrouw Wilma, Ineke’s zus Carla en vriendin Christine. Op een gegeven moment voegde ook oom Ton zich bij ons gezelschap. In een restaurantje op 2 km van ons huis werden we daarna hartelijk verwelkomd door onze moeders, Ineke’s zus Marjon, Marcel, Jorian, Kirsty en Ron.

Om vijf uur zijn we begonnen aan de laatste twee kilometer naar huis. Voor de deur thuis lagen welkomskaarten, enkele schitterende bossen bloemen en een fles wijn. Wat zijn we toch gezegend met zulke buren, vrienden en familie! We zijn blij en dankbaar voor al die warmte en waardering. Ook de bloglezers willen we bedanken. We hebben zeer genoten van de enthousiaste reacties via de blog en via de email.

We zullen in de komende tijd nog heel wat mensen gaan bedanken voor hun steun bij de voorbereiding en later gedurende de tocht. Zonder die hulp hadden we het nooit volbracht en was het zeker niet allemaal zo soepel verlopen. Het zal nog wel even duren voordat we echt “geland” zijn, maar daar hebben we ook nog even de tijd voor. Foto’s en andere informatie over onze tocht maken we over enige tijd toegankelijk op een website.

Tenslotte, in totaal hebben we van huis tot aan Rome 2937 kilometer gelopen. Als we de kortste route hadden genomen zouden dat er zo’n 1800 zijn geweest. Wij hebben gekozen voor de mooie natuurgebieden, zoals de Niederrhein, de Eifel, de Hünsruck, het Odenwald, het Taubertal, de Romantische Strasse, de Via Claudia Augusta die ons door Süd Tirol voerde en daarna over de Apenijnen op de Via degli Dei en tenslotte de Franciscaanse voetreis langs Assisi, Rieti en Greccio. We hebben door die keuze meer gelopen en vooral meer geklommen en gedaald, maar naar ons gevoel ook eindeloos meer genoten van de prachtige natuur en schittende vergezichten. Mochten er mensen die ook een wat langere wandel- of fietstocht overwegen hebben we maar één advies: doen! Tot ziens!