vorige pagina<<<p11>>>volgende pagina

Het was 1861. Flaubert was Salammbô aan het schrijven, de elektrische verlichting was nog een hypothese en Abraham Lincoln, aan de andere kant van de oceaan, was aan het vechten in oorlog waarvan hij het einde nooit zou zien. De zijderupstelers van Lavilledieu vormden een consortium en haalden het aanzienlijke bedrag op dat nodig was voor de expeditie. Het leek iedereen logisch om het aan Herve Joncour toe te vertrouwen. Toen Baldabiou hem vroeg om te accepteren, antwoordde hij met een vraag. ‘En waar zou dit Japan precies zijn? Alsmaar rechtdoor van daar. Tot aan het einde van de wereld. Hij vertrok op 6 oktober. Alleen. Aan de poorten van Lavilledieu omhelsde hij zijn vrouw Hélène en zei eenvoudig: “Je hoeft nergens bang voor te zijn.” Ze was een lange vrouw, bewoog langzaam, had lang zwart haar dat ze nooit bijeen bond op haar hoofd. Zij had een mooie stem.

Era il 1861. Flaubert stava finendo Salammbô, l’illuminazione elletrica era ancora un’ipoteso e Abramo Lincoln, dall’altra parte dell’Oceano, stava combattendo una guerra di cui non avrebbe mai visto la fine. I bachicultori du Lavilledieu si unirono in consorzio e reccolsero la cifra, considerevole, necessaria alla spedizione. A tutti sembrò logica affidarla a Hervé Joncour. Quando Baldabiou gli chiese di accetare , lui rispose con una domanda. “E dove sarebbe, di preciso, questo Giappone?” Sempre dritto di là. Fino alla fine del mondo. Partì il 6 ottobre. Da solo. Alle porte di Lavilledieu strinse a sé la moglie Hélène e le disse semplicemente: “Non devi avere paura di nulla.” Era una donna alta, si muoveva con lentezza, aveva lunghi capelli neri che non raccoglieva mai sul capo. Aveva una voce bellissima.

vorige pagina<<<p11>>>volgende pagina