vorige pagina<<<p8>>>volgende pagina
‘Bijna de hele wereld’, zei Baldabiou zacht. ‘Bijna’, terwijl hij twee vingers water in zijn Pernod goot. Augustus’ nachten, na middernacht. Op dat uur, gewoonlijk, was Verdun allang gesloten. De stoelen werden opgeruimd, omgedraaid op de tafels. De toonbank had hij schoongemaakt en al het andere. Er zat niets anders op dan de lichten uit te doen en te sluiten. Maar Verdun wachtte: Baldabiou sprak. Herve Joncour zit voor hem, met een gedoofde sigaret tussen zijn lippen, luisterde hij roerloos. Net als acht jaar eerder liet hij die man zijn lot geordend herschrijven. Zijn stem klonk zwak en duidelijk, gesynchroniseerd door Pernod’s slokjes. Hij stopte niet minuten en minuten. Het laatste wat hij zei was: Er is geen keus. Als we willen overleven, moeten we daar komen. Stilte. Verdun leunde tegen de toonbank en keek op naar de twee. Baldabiou probeerde nog een slok Pernod in het glas te vinden. Herve Joncour legde de sigaret op de rand van de tafel voordat hij zei: En waar zou dit Japan precies zijn? Baldabiou hief de loop van zijn staf op door hem voorbij de daken van Sint-Augustus te richten. Alsmaar rechtdoor daar. Zei hij. Tot het einde van de wereld.
“Quasi tutto il mondo”, disse piano Baldabiou. “Quasi”, versando due dita di acqua nel suo Pernod. Notte d’agosto, dopo mezzanotte. A quelll’ora, di solito, Verdun aveva già chiuso da un pezzo. Le sedie erano rovesciata, in ordine, sui tavoli. Il bancone l’aveva pulito, e tutto il resto. Non c’era che spegnere le luci, e chiudere. Ma Verdun aspettava: Baldabiou parlava. Seduto di fronte a lui, Hervé Joncour , con una sigaretta spenta tra labbra, ascoltava, immobile. Come otto anni prima, lasciava che quell’uomo gli riscrivesse ordinatemente il destino. La sua voce gli arrivava debole e nitida, sincopata dai percorsi sorsi di Pernod. Non si fermò per minuti e minuti. L’ultima cosa che disse fu: Non c’è scelta. Se vogliamo sporavvivere, dobbiamo arrivare laggiὺ. Silenzio. Verdun, appoggiato al bancone, alzò lo sguardo verso i due. Baldabiou si impegnò a trovare ancora un sorso di Pernod, nel findo del bicchiere. Hervé Joncour posò la sigaretta sul bordo del tavolo prima di dire. E dove sarebbe, di preciso, questo Giappone? Baldabiou alzò la canna del suo bastone puntando, la oltre i tetti di sant-August. Sempre dritto di là. Disse. Fino alla fine del mondo.