vorige pagina<<<p4>>>volgende pagina

-Hoe is Afrika?, vroegen ze hem. -Vermoeiend. Hij had een groot huis net buiten het dorp en een kleine werkplaats in het centrum, tegenover het verlaten huis van Jean Berbeck. Jean Berbeck had op een dag besloten dat hij nooit meer zou spreken. Hij hield zijn belofte. Zijn vrouw en twee dochters verlieten hem. Hij is gestorven. Niemand wilde zijn huis, dus nu was het een verlaten huis. Door zijderupsen te kopen en te verkopen, verdiende Hervé Joncour elk jaar genoeg geld om zichzelf en zijn vrouw het comfort te bieden dat men geneigd is te beschouwen als luxe in de provincie. Hij genoot discreet van zijn vermogen en het vooruitzicht dat hij werkelijk rijk zou worden, liet hem volkomen onverschillig. Aan de andere kant was hij een van die mannen die tevreden zijn met hun leven, maar zich ongepast voelen bij elke ambitie om te genieten. Je zult begrijpen dat ze hun bestemming ervaren, zoals de meeste mensen meestal een regenachtige dag observeren.

-Com’è l’Africa?, gli chiedevano. -Stanca. Aveva una grande casa subitofuoti del paese e un piccolo laboratorio, in centro, proprio di fronte alla casa abbandonata di Jean Berbeck. Jean Berbeck aveva deciso un giorno che non avrebbe parlato mai piὺ Mantenne la promessa. La moglie e le due figlie lo abbandonarono. Lui morì. La sua casa non la volle nessuno, così adesso era una casa abbandonata. Comprando e vendendo bachi da seta, Hervé Joncour guadagnava ogni anno una cifra sufficiente per assicurare a sé e a sua moglie quelle comodità che in provincia si è inclini a considerare lussi. Godeva con discrezione dei suoi averi e la prospettiva, verosimile, di diventare realmente ricco lo lasciava del tutto indifferente. Era d’altronde uno di quegli uomini che amano assistere alla propria vita, ritenendo impropria qualsiasi ambizione a viverla. Si sarà notato che essi osservano il loro destino nel modo in cui, i piὺ, sono soliti osservare una giornata di pioggia.

vorige pagina<<<p4>>>volgende pagina